کد مطلب:233422 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:259
ژرفای امامت
«ان الامامة هی منزلة الأنبیاء وارث الأوصیاء...
امامت، در حقیقت مقام انبیا وارث اوصیاست امامت، جانشینی خداوند - عزوجل -و جانشینی پیامبر اكرم و مقام امیرالمؤمنین و میراث امام حسن و امام حسین علیه السلام است. امامت، زمام دین، باعث نظم مسلمین و صلاح دنیا و عزت مؤمنین است. امامت، پایه ی بالنده ی اسلام و شاخه بلند بالای آن است.
مقام امامت، در منزلت و رتبت، هم پایه ی نبوت است. بدین معنا كه همچنان كه امر نبوت در حق كسی ثابت نمی شود، مگر به فرمان خداوند متعال و در این امر مردم كوچك ترین دخالتی ندارند، امر امامت نیز چنین است. [1] .
از طرفی، امر امامت ارثی است كه از جانب انبیا به اوصیایشان منتقل می گردد.
[2] .
منصب خلافت حقه ی الهیه در زمین، منصبی بس رفیع است و مقامی بس شامخ. خلافت در زبان عرب به معنای نیابت از دیگری است [3] و خلیفه كسی است كه در پی دیگری می آید و جانشین او شده و جای خالی او را پر می كند. [4] .
[ صفحه 54]
«خلیفة الله» در اصطلاح اسلامی كسی است كه خداوند او را برگزیده و حاكم بر مردم قرار داده است تا میان آنان داوری كند و نیز او را امام و پیشوای آنها قرار داده تا با كتاب خدا هدایتشان كند و شریعت او را به آنها ابلاغ نماید.
بنابراین، مهمترین وظیفه جانشین خدا در زمین وحی خداوندی است.
تبلیغ منحصرا وظیفه ی خلیفة الله است. بنابراین بر خلاف پیروان مكتب خلفا، شیعه خلافت را با حكومت مترادف نمی بیند، بلكه خلافت را به معنای امامت و ولایتی می داند كه حكومت و زعامت از شؤون مسلم و غیر قابل تفویض وی می باشد. خلیفه جانشین نبی در مقام شؤون پیامبری وی بوده و به همین دلیل، فقط مردی كه دارای شخصیتی پیامبر گونه است می تواند خلیفه ی پیامبر باشد. لذا خلیفه هرگز به معنای جانشین صرف در حكومت نمی باشد، بلكه به معنای امام هدایت گری است كه حكومت نیز یكی از شؤون ولایت و امامت اوست.
علامه ی امینی علیه رحمة الله می گوید: «خلافت امارتی است الهی، مانند نبوت؛
با این تفاوت كه شأن پیامبر قانون گذاری و آوردن وحی است و شأن خلیفه تبلیغ و توضیح و تفسیر مجملات قانون الهی». [5] .
امامت، در حقیقت مقام انبیا وارث اوصیاست امامت، جانشینی خداوند - عزوجل -و جانشینی پیامبر اكرم و مقام امیرالمؤمنین و میراث امام حسن و امام حسین علیه السلام است. امامت، زمام دین، باعث نظم مسلمین و صلاح دنیا و عزت مؤمنین است. امامت، پایه ی بالنده ی اسلام و شاخه بلند بالای آن است.
مقام امامت، در منزلت و رتبت، هم پایه ی نبوت است. بدین معنا كه همچنان كه امر نبوت در حق كسی ثابت نمی شود، مگر به فرمان خداوند متعال و در این امر مردم كوچك ترین دخالتی ندارند، امر امامت نیز چنین است. [1] .
از طرفی، امر امامت ارثی است كه از جانب انبیا به اوصیایشان منتقل می گردد.
[2] .
منصب خلافت حقه ی الهیه در زمین، منصبی بس رفیع است و مقامی بس شامخ. خلافت در زبان عرب به معنای نیابت از دیگری است [3] و خلیفه كسی است كه در پی دیگری می آید و جانشین او شده و جای خالی او را پر می كند. [4] .
[ صفحه 54]
«خلیفة الله» در اصطلاح اسلامی كسی است كه خداوند او را برگزیده و حاكم بر مردم قرار داده است تا میان آنان داوری كند و نیز او را امام و پیشوای آنها قرار داده تا با كتاب خدا هدایتشان كند و شریعت او را به آنها ابلاغ نماید.
بنابراین، مهمترین وظیفه جانشین خدا در زمین وحی خداوندی است.
تبلیغ منحصرا وظیفه ی خلیفة الله است. بنابراین بر خلاف پیروان مكتب خلفا، شیعه خلافت را با حكومت مترادف نمی بیند، بلكه خلافت را به معنای امامت و ولایتی می داند كه حكومت و زعامت از شؤون مسلم و غیر قابل تفویض وی می باشد. خلیفه جانشین نبی در مقام شؤون پیامبری وی بوده و به همین دلیل، فقط مردی كه دارای شخصیتی پیامبر گونه است می تواند خلیفه ی پیامبر باشد. لذا خلیفه هرگز به معنای جانشین صرف در حكومت نمی باشد، بلكه به معنای امام هدایت گری است كه حكومت نیز یكی از شؤون ولایت و امامت اوست.
علامه ی امینی علیه رحمة الله می گوید: «خلافت امارتی است الهی، مانند نبوت؛
با این تفاوت كه شأن پیامبر قانون گذاری و آوردن وحی است و شأن خلیفه تبلیغ و توضیح و تفسیر مجملات قانون الهی». [5] .
[1] مرآة العقول 383 / 2.
[2] پيشين.
[3] راغب، مفردات، ماده «خلف».
[4] ابن اثير، نهايه اللغة، ماده «خلف».
[5] الغدير 131 / 7.